Kalabalıklara maruz kalırken unutursanız yalnızlığınızı... Gün gelir o unutulmayı hazmedemez ve çekiciyle vurur kafanıza; "Ben buradayım!" der.
Asla yalnızlığınızı unutmayın.
Bazen çok şiddetle gelebilir üzerinize. Onun soğuk dostluğuna kalbinizi kapatmayın.
Etten kemikten olanlar yanınızda olmadığı her an, o vardır. En vefalısıdır varlıkların.
Kaçarak riyakarlık ettiğiniz anlarda, kendini hatırlatacak acılarla gelir yanınıza. Öyle ki, dağılır gider her şey. Yine ilk günkü gibi çıplak bırakır insanı ortalıkta.
Ağlamayı unutan riyakar insanlığa, bebekliğin saflığının isyanıdır aslında bu.
Yol uzun; tek başınıza gelir binersiniz bu kayığa... Yolda çok insan alıp bırakırsınız duraklara, elbette. Gün gelip geri dönmeniz gerektiğinde, kimse eşlik etmez, yine başa dönersiniz, yalnız başınıza gidersiniz. Bununla barışın, yalnızlığınıza küsmeyin!
Poponuza atılan her şaplakta ağlamamayı öğretir hayat... Budur tek farkı, başlangıç ile sonun... Feryat figan çıktığın yolda, sessizce kaybolmayı öğretir...
En güzel gidenler, yalnızlığıyla barışanlardır şu dünyada.
Gerisi mi? Gerisi bencillerin dünyası; ne kadar isteseler de başkalarını yanında götüremeyenlerin...
Popolarına atılan her şaplakta ağlayan ve feryat figan gidenlerin dünyası...
Siz nereye aitsiniz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder