Bilmiyoruz, bilmiyorduk, bilmeyeceğiz de beynimiz açıldı pek sağolsun.
Dedik ki;
Bilmemenin dayanılmaz hafifliği mühim meseledir. Öyle biliyormuş gibi bir kenarda kıvranmak ya da yüz kızartmak yerine çıkar söylersin; bilmiyorum! Çünkü bilmemek öğrenmenin yarısıdır! Ve bilmediğini kabullenmek hafifletir insanı, bir derin nefes aldırtır.
Hani normalde insan çekiniyor ya bilmiyorum demeye, özellikle de biri birşey sorduğunda... O an kolay bir şekilde "bilmiyorum" demek insana çok iyi geliyor.
Öğretmene bilmiyorum demeyi öğrenemez çocuklar mesela. Korkarlar da üstelik. Onun yerine kalkıp saçmalamayı seçerler. Hlbuki o 60 çocuğun arasından çıkıp da "ben bilmiyorum" diyen çocuk gayet doğal bir insandır. En güzel duyguların insanı olacaktır büyüdüğünde. Onları sevip kollayalım, üretelim çoğaltalım...
Önemli olan neyi bilmediğini bilmen, bilmediğini paylaşarak yola çıkabilirsin. Ama -muş gibi yapmak gafleti, bilgiyi de derhal kovar yanından haberin olsun. Biliyormuş gibi yapma, "bilmiyorum" de.
