Ihlamur kokuları burnuma tatlı tatlı esiyor. Kafama düşen çiçeklerden şikayet etmeyeceğim bundan böyle. Annem biraz yaş ıhlamur almış kurutmak için, onlar belki bu odada zor kururlar ama bu güzel koku beni buradan alıp başka diyarlara götürüyor. Garip bir huzur var ruhumda, muzip bir gülümseme dudağımın kenarında, gözlerim sık sık yukarılara kayıyor başka zamanlara bakıyorum, düşünmeye başlıyorum. Çok çabuk hüzünleniyorum bugünlerde, hele safça sevmesini bilen minicik çocuklara dokunduğumda. Keşke hiç biri büyümese, hep bu temiz ruhlarıyla dursalar öylece karşımda. İnsanı onların saflığına döndüren çok nadir duygular ve anlar vardır. Çok temizdir bu anlar ve duygular, o nedenle hızla kirlenebilirler. Beceriksiz bir elde şekillerini kaybedebilirler, hırpalanabilirler... Şimdi neredeyse hırpalanmayı göze alacak kadar yakın duruyorum o noktaya sanırım.
Hayat bir ihtimaller denizi. İçime esen rüzgar beni ısıtabilir de üşütebilir de. Hayata her zamankinden fazla temkinli yaklaştığım bu günlerde kalbimde inceden bir sızı, ıhlamurlar bu kadar güzel kokmasalar keşke.... :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder